اگر چه زندگی موهبتی است معجزه آسا که خداوند منان در اختیارمان قرار داده و گرانبها ترین چیزی است که داریم اما، گاه ناملایمات روزگار آنچنان گریبان انسان را می فشارد که آرزو می کنیم کاش هرگز پا به عرصه وجود نمی گذاشتیم. آری، آن هنگام که پدری فرزندش را در تلاطم درد و بیماری می بیند و هیچ کاری از دستش ساخته نیست جز نظاره کردن، شاید جهان را فاقد ارزش زیستن بداند و این همان داستان تلخی است که پدر علی و یونس از حجت آباد زابل هر روز آن را تجربه می کند چرا که هر دو فرزندش از بیماری پروانه ای رنج می برند و فرزند کوچکش علی، به ناتوانی ذهنی نیز دچار است. و البته« بنی آدم اعضای یک پیکرند » شاید وجود ما در این جهان بتواند تسکینی باشد بر زخم های هم نوعانمان و در این میان تکلیف اصلی بر دوش مسئولینی است که می توانند در این زمینه کمک رسان باشند. به امید روزی که شاهد لبخند بیماران پروانه ای باشیم.
پی نوشت: تصاویر مربوط به بازدید استانی ریاست محترم خانه ای بی از روستای حجت آباد شهرستان زابل در دی ماه سال ۱۴۰۲ است.
