وقتی هنر بزرگ‌تر از زخم‌هاست …

علی ۱۴ ساله و فاطمه ۷ ساله؛ دو خواهر و برادر پروانه‌ای از شهر قم، که هر روز نه برای فرار از درد… بلکه برای ساختن زیبایی بیدار می‌شن. علی با آن انگشت‌های زخمی، مداد رنگی را چنان محکم می‌گیرد که آدم یادش می‌رود این دست‌ها درد می‌کشند… چشم‌هایش برق می‌زند وقتی نقاشی‌هایش را نشانمان می‌دهد؛ شاید کسی نداند، اما هر خط برای او یعنی غلبه بر درد. و فاطمه… کوچک‌تر، آرام‌تر، اما با قلبی بزرگ‌تر از جهان؛ مجسمه می‌سازد، نقاشی می‌کشد، و هر اثرش را مثل یک راز کوچک با خجالت و عشق در آغوش می‌گیرد. انگار دارد به دنیا می‌گوید: «ما فقط بیمار نیستیم… ما رؤیا داریم.»

این دو خواهر و برادر هر روز با زندگی می‌جنگند اما با لبخند، با هنر، با امید. اگر امروز به هنر یک کودک پروانه‌ای ایمان آوردی… این پست را بازنشر کن تا دنیا صدای علی و فاطمه را بشنود. تا هیچ پروانه‌ای پشت دیوارهای بی‌تفاوتی تنها نماند.